Надаас нэг удаа миний мөрөөдлийг асуухад би их хямарч билээ. Гэнэт бодсон чинь би ахуйгаас ангижирч чадахгүй завгүй болсоор л ямар мөрөөдөлтэйгээ мартсан байсан юм. Одоо хүртэл би юу мөрөөдөх тухайгаа бодоод бодоод бүгд л утгагүй санагдаад, чин сэтгэлээсээ юу хүсдэгээ мэдэхгүй л явна. Өөрийгөө олно гэдэг мөрөөдлөө зорилгоо мэднэ гэсэн үг ч юм шиг.
Саяхан бас мөрөөдөлгүйгээсээ болж сэтгэлээр хэсэг унав. Яах гэж яагаад амьдарч байгаа, амьдралын утга учир гээд л их л бодож шаналсан.
Тэгээд нэг ийм юм олж уншсан юм. "Эмэгтэй хүн нэгэнт амьдрал зохиож эхлүүлсэн бол өөрийн мөрөөдөл, хайр бусад зүйлийг ч гээдэг. Тэр өөрт байсан байгаа бүгдээ хүүхдүүддээ өгдөг". Үнэхээр хар багадаа хүүхэд гаргасан болоод ч тэр юм уу би тодорхой сайн мөрөөдөж амжаагүй байхдаа л ээж болчихож. Тэгээд л миний бүх юм ХҮҮХЭД болж надаас гарсан юм байна гэж хэсэг тайвшрав.
Мөрөөдөл байхгүй ч сэтгэл хөглөгдөж байж амьдрал илүү тод харагддаг юм шиг. Магадгүй миний юу ч мэдэхгүй гэнэн жаахан охин байхдаа бүтэн зүрхээрээ хайрласан тэр нэгэн сэтгэлийг минь үргэлж хөглөдөг ч байж мэдэх юм. Гэхдээ хүнийг хөглөх мартагдахгүй хайр амьдралд учирдагч тэр хүн хуучин мөрөөдөл, сайн сайхныхаа төлөө явах бус хүүхэд болж хувирсан мөрөөдлөө даган гэр бүлээ сонгодог ч юм шиг.
Сэтгэл зүрхээ даган, хүлээсэн хариуцлагын хүлээснээс ангид байж чадах зориг хэн бүгдэд үгүй учраас л тэдгээр дурлал, дурсамж богино хийгээд амттай байдаг байх. Магадгүй богино дахиж олдохгүй нь мартамгүй, амттай болгодог ч юм бил үү. Дурсамжаа зажилж насыг барахаас хойш аль болох харамсахгүй дурсамж ихийг бүтээж нэг тийм цатгалан мэдрэмжээр хөгшрөх юмсан.
Сэтгэл зүрхээ даган, хүлээсэн хариуцлагын хүлээснээс ангид байж чадах зориг хэн бүгдэд үгүй учраас л тэдгээр дурлал, дурсамж богино хийгээд амттай байдаг байх. Магадгүй богино дахиж олдохгүй нь мартамгүй, амттай болгодог ч юм бил үү. Дурсамжаа зажилж насыг барахаас хойш аль болох харамсахгүй дурсамж ихийг бүтээж нэг тийм цатгалан мэдрэмжээр хөгшрөх юмсан.
No comments:
Post a Comment