Үнэрлэх дуртай хүзүү
Үнсүүлэх дуртай чих минь
Үлдээхгүй амтлах миний уруул ...
Урд насандаа бид угаас л ийм байсан
Тэр намайг тэвэрч
Тэвэрт нь би нялхран эрхэлж
Хөтлөлцөн алхаад л хөхрөлдөн гүйж байсан
Шаргал намрын жихүүн өдөр
Шаржигнах навч модод ...
биднээс өөр хэн ч үгүй
Үүлнээс дээгүүр нисэж
Үг хэлэхгүй ойлголцож
Эвлүүлж тавьсан оньс адил
Эвээ олоод эвхрэлдэнэ
Хувь заяа биднийг уулзуулах л гэж
Хуурай дарсны бөглөө өөрөө онгойж асгарсан
Хуучин шүлгээ дахин унших мэт
Хачин танил мэдрэмжээр би дүүрнэ
2015.04.07
No comments:
Post a Comment