Мөнгөлөг саарал хоосон мэдрэмж

Уншихгүй, сонсохгүй, гунихгүй, ганцаардахгүй, шаналахгүй, дурлахгүй, хаягдахгүй, гутрахгүй байхад яаж шүлэг бичих юм бэ? Энэ бүгд байж л шүлэг болдог. Ээж болоод гэртээ суугаад амьдрал нэг хэвийн болохоор тэгдэг юм болов уу гэж бодлоо. Үгүй ээ, Өлзийтөгс бол 3 хүүхэдтэй гэртээ байдаг надтай адил ээж хүн. Тэхдээ тэр хүний явяас шавхагдашгүй булаг. Харин минийх ширгэсэн худаг юм байна гэж бодлоо. Дахиж шүлэг бичихгүй юм шиг санагдаад байх юм. Шүлэг бичих, бодох, шаналах, зовохыг ч хүсэхгүй байна. Хоосон ч юм шиг дүүрэн ч юм шиг амьдраад байна. Ай ингээд бодохоор аль аль нь гунигтай амьдрал. Үгүй ээ зүгээр л амьдрал монотонны болчихож. Өөрчлөх гэхээр охиноосоо холдох гээд, бүх хайр бүх шүлэг бүх зүйлээ охиндоо өгөөд гаргачихаж. Миний уулзаад ярьж үзээгүй хэрнээ чатладаг нэг охин ийм утгатай үг хэлж байсан нь одоо л оройруу орж байна. Охиноо унтуулчихаад өчигдрөөс хойш аманд орсон 2 мөрөө биччих санаа байсан ч бүх юм хоосроод сэтгэл эзгүйрээд толгойноос нөгөө 2 мөр маань гараад гүйчихлээ. Одоо яршиг авах юмныхаа листийг гаргаад сууж байсан нь дээр юм байна. Тэгэхээр гэрийн авгайн ажил ширгэсэн худагт яг тохирч байна. Нээх сайхан студид очиж зураг авахуулах юмсан гэсэн чинь миний харц хөгшин болчихож, бас дээр нь ийм галбиртай хүн зургаа авахуулаад ч яах юм гэж өөрийгөө шоолон бодлоо. Эвий дээ, Өчигдрийн Дуг гу жин дээр гардаг шиг үхчихвэл энэ бүхэн дуусах болов уу гэдэг санаанд ороод үхэх хүсэл ч бас төрөв. Миний зүрх ч гэсэн Дуг гу жин шиг өвддөг юм. Тэгтэл бүлтийсэн сайхан үр минь байхад арай ч дээ гэж өөрийгөө зэмлэв. Тэгээд бодоод байхад би өөртөө таалагдахаа больж, өөрийнхөөрөө солиорох бүр ч өнгөрч. Тэгээд одоо яанам бэ